news

Η Βιργινία Τσιγαρίδα, μαγείρισσα του ξενώνα του Φάρου, ξεκινάει τα μαγειρικά της καθήκοντα από τις 6 π.μ. καθημερινά. Όταν τα παιδιά κατεβαίνουν για το πρωινό τους, ολόκληρος ο ξενώνας έχει ήδη μοσχοβολήσει από τις μυρωδιές των σπιτικών αρτοσκευασμάτων, του τσαγιού και του καφέ. Δουλεύοντας πίσω από τον πάγκο της κουζίνας, η Βιργινία γνωρίζει τις προτιμήσεις όλων στο πρωινό: μερικά αγόρια ζητούν λίγη επιπλέον ζάχαρη στο τσάι τους, άλλα θέλουν δημητριακά ή και άλλα απλά ένα φλιτζάνι γάλα. «Όπως κάθε κλασική Ελληνίδα μάνα, τους τα έχω όλα έτοιμα πριν καν μου τα ζητήσουν», αστειεύεται συχνά η ίδια.

Η Βιργινία μαγειρεύει πάνω από 100 μερίδες φαγητό καθημερινά για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Σημαντικό μέρος της δουλειάς είναι η εκμάθηση νέων συνταγών, ώστε τα αγόρια να νιώθουν σαν το σπίτι τους. «Είναι μία πολύ δημιουργική δουλειά, έμαθα να μαγειρεύω με διάφορα μπαχαρικά τα οποία μου ήταν άγνωστα», τονίζει όσο μας εξηγεί πώς φτιάχνει Αφγανικό κοτόπουλο μπιριάνι, ένα πολυαγαπημένο πιάτο στον ξενώνα.

Όταν όμως η Βιργίνια βρίσκεται εκτός του χώρου εργασίας ή παίρνει άδεια, τα αγόρια δεν διστάζουν να εκφράσουν το πόσο τους λείπει η μαγειρική της. «Ένα αγόρι μου είπε μια μέρα πως φακές σαν τις δικές μου δεν κάνει κανένας», εξέφρασε ικανοποιημένη.

Καθώς περνάει αρκετό χρόνο και μιλάει συνεχώς με τα αγόρια του ξενώνα, σκέφτεται συγχρόνως και τα δικά της παιδιά. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τα δικά μου παιδιά να περνούν το τραύμα που πέρασαν αυτά τα αγόρια», μας επισημάνει.

Κάθε πάρτι γενεθλίων στον ξενώνα είναι μια χαρμόσυνη και προσωπική υπόθεση. Η Βιργινία πάντα ετοιμάζει τις τούρτες των γενεθλίων με αγάπη και φροντίδα. «Έχασα πολλά γενέθλια σε περιόδους καραντίνας», μας λέει. «Ένα παιδάκι μια φορά είχε ζητήσει μια άσπρη τούρτα για τα γενέθλια του, οπότε την ετοίμασα στο σπίτι και έστειλα τον σύζυγό μου να τους την παραδώσει στον ξενώνα.

Το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς; Όταν πρέπει να «αποχαιρετήσει» τα παιδιά που μετακομίζουν σε υποστηριζόμενα διαμερίσματα ανεξάρτητης διαβίωσης, εφόσον γίνουν 18 χρονών ή όταν ξανασμίγουν με τις οικογένειες τους στο εξωτερικό, υποστηρίζει.

«Ευτυχώς, πολλά από τα παιδιά μας επισκέπτονται όποτε μπορούν. Μας λείπουν και τους λείπουμε».